Μια από τις πολλές δουλειές που έκανε ο πατέρας μου, για να μας μεγαλώσει και να τα βγάλει πέρα με τα γραμμάτια για το σπίτι της Αθήνας, ήταν και η κατασκευή χαρταετών. Πρέπει να ήταν 1978 ή όταν ο πατέρας γνώρισε κάποιον έμπορο στο βιβλιοπωλείο που του έβαλε την ιδέα να φτιάξουμε μια μεγάλη ποσότητα χαρταετών. Αυτός θα τους αγόραζε από εμάς σε καλή τιμή για να τους πουλήσει.Αμέσως στήθηκε μια οικογενειακή οικοτεχνία. Ο πατέρας παράγγειλε από έναν φίλο του ξυλουργό εκατοντάδες σκελετούς (πηχάκια) από τρία ξύλα με ένα καρφάκι στην μέση. Μάλιστα φτιάχναμε δύο μεγέθη και μικρούς και μεγάλους. Ανοίγαμε τα πηχάκια, περνούσαμε τον σπάγκο στις άκρες, ενώναμε χρωματιστά φύλλα από τσιγαρόχαρτο, τους βάζαμε αλευρόκολλα στις άκρες και έτοιμος ο χαρταετός. Μετά σειρά είχαν τα ζύγια και οι ουρές από φούντες δεμένες σε σπάγκο. Μάλιστα βάζαμε και δύο φούντες στις πλάγιες άκρες του αετού και τις λέγαμε σκουλαρίκια και έδειχναν πολύ στολισμένο τον χαρταετό. Ολόκληρο εκείνο τον χειμώνα φτιάχναμε χαρταετούς. Συνολικά πάνω από 300 κομμάτια πέρασαν από τα χέρια μας. Το υπόγειο και η σκάλα της οικογενειακής μας οικοδομής είχαν γεμίσει χαρταετούς που περίμεναν τον αγοραστή τους. Ήρθε η ώρα της πώλησης. Πράγματι εμφανίστηκε ο κύριος που θα αγόραζε τους χαρταετούς, αλλά μόλις τους φόρτωσε στο φορτηγό του, έδωσε κάποια λίγα χρήματα στον πατέρα -πολύ λιγότερα από αυτά που είχαν συμφωνήσει- και ανέβηκε να φύγει.«Κατέβασέ τους τώρα αμέσως», φώναξε αγριεμένος ο πατέρας, με ύφος που δεν σου άφηνε περιθώριο.Αυτός αναγκάστηκε να το κάνει βρίζοντας και γελώντας, σάρκαζε: «Να δω τι θα τους κάνετε τόσους χαρταετούς;» Δεν ήξερε όμως με ποιον είχε μπλέξει.Πράγματι ο πατέρας μας δεν τα έβαλε κάτω Τα επόμενα πέντε χρόνια πουλούσαμε χαρταετούς! Αρκετούς τους πουλήσαμε στο βιβλιοπωλείο μας, αλλά τους πιο πολλούς στα αποκριάτικα Σαββατοκύριακα σταματημένοι δίπλα σε βενζινάδικα και Πάρκινγκ στην Αθηνών – Λαμίας ή στο Αττικό Άλσος στο Γαλάτσι, με το παλιό μας MOSCOVIC 1500 το πρώτο μας Ι.Χ ντυμένο με χαρταετούς και ουρές, στολισμένο με τα καλά του να διαλαλεί κι αυτό μαζί μας την πραμάτεια μας.Μπορεί τότε να ντρεπόμουν αρκετά, ειδικά άμα σταματούσε κάποιος γνωστός,αλλά ο πατέρας μου έλεγε συνέχεια: «Παιδί μου η δουλειά δεν είναι ντροπή!»Τελικά, βγάλαμε καλά λεφτά από τους αετούς, αλλά δεν το ξανακάναμε όταν τέλειωσαν οι πρώτοι αετοί της χονδρικής αυτής παραγγελίας. Τόσα χρόνια μετά, για μένα, αποτελεί μια από τις πιο δυνατές παιδικές αναμνήσεις δίπλα στον πατέρα μου!
446Aris Stavrou, Ελένη Παπαγεωργίου και 444 ακόμη109 σχόλια1 κοινοποίησηΜου αρέσει!ΣχόλιοΚοινοποίηση